Editörler:

Prof. Dr. Şükran Şahin Prof. Dr. Berrin Günaydın

Prof. Dr. Tülay Özkan Seyhan

 

Hazırlayanlar:

Yard. Doç. Dr. Ayşe Belin Özer Yard. Doç. Dr. Ayça Taş Tuna Prof. Dr. Elif Bengi Şener

Doç. Dr. Gülay Ok

Doç. Dr. Kemal Tolga Saraçoğlu Doç. Dr. Mukadder Orhan Sungur Doç. Dr. Nurçin Gülhaş

Yard. Doç. Dr. Perihan Erdoğdu Doç. Dr. Sevtap Hekimoğlu Şahin Prof. Dr. T. Egemen Bilgin

Doç. Dr. Zeynep Baysal Yıldırım

 

Bu kılavuz, sezaryen ameliyatlarında nöraksiyal anestezi uygulamaları ile ilgili öneriler sunmak amacıyla, obstetrik anestezi alanındaki güncel bilgiler ışığında TARD-Obstetrik Anestezi Komitesi tarafından hazırlanmıştır. İçerik öneri niteliğinde olup, anestezi uygulamasına ait avantaj ve riskler göz önünde bulundurularak hasta bazında değişiklikler gerektirebileceği dikkate alınmalıdır.

 

NÖRAKSİYAL ANESTEZİ ÖNCESİ DEĞERLENDİRME

 

Uygulanacak nöraksiyal anestezi yöntemi seçmeden önce gebeden anamnez alarak tıbbi özgeçmişi, kronik hastalıkları, aldığı ilaç ve bitkisel maddeler, varsa geçirilmiş ameliyat ve anestezi teknikleri ile açlık süresi sorgulanmalıdır. Gebeliğin hipertansif hastalıkları, diabetes mellitus varlığı, kalp hastalıkları, obezite, ilerlemiş anne yaşı, madde bağımlılığı (sigara, alkol ve uyuşturucu) ve enfeksiyon taşıyıcılığı özellikle sorgulanmalıdır (1).

 

Açlık Süresi

 

Elektif sezaryen ameliyatı geçirecek gebelerin katı gıda almalarına 6 saat öncesi son verilmelidir. Elektif sezaryen ameliyatından 30 dakika önce H2-reseptör antagonisti (örn. 50 mg ranitidin) veya proton pompa inhibitörü (örn. omeprazol 40 mg) verilir. Eğer acil sezaryen yapılacaksa intravenöz H2-reseptör antagonisti (örn. 50 mg ranitidin) cerrahiye karar verildiği anda uygulanır (6).

 

Fizik Muayene (1)

 

Rutin preoperatif değerlendirme sırasında özellikle havayolu değerlendirilir.

· Nöraksiyal blok öncesi ponksiyon bölgesi değerlendirilir (skolyoz, lokal enfeksiyon, geçirilmiş operasyon, ağrı, nedbe dokusu, dövme, hareket kısıtlılığı vb).

· Obezite, maternal ve fetal riski arttıran bir faktördür. Hastaya pozisyon verilmesini ve nöraksiyal bloğu teknik olarak zorlaştırdığı dikkate alınır (7).

 

Gebeliğe özgü patolojiler: Gebeliğe bağlı karaciğer fonksiyon bozukluğu, hipertansif hastalıklar ve HELLP sendromu gibi patolojilerin kanama/pıhtılaşma  mekanizmasını etkilediği dikkate alınır.

 

Antiaggregan – Antikoagülan Ġlaç Kullanımı

 

Antiaggregan ve antikoagülan ilaç kullanan gebelerde nöraksiyal blok uygulamaları ile ilgili kılavuzlar gebelere özgü olmamakla beraber aynı öneriler geçerlidir (2–4).

 

Tieonopiridinler (klopidogrel ve tiklodipin) için gebe olmayan hastalara ilişkin öneriler olmasına rağmen, bu ilaçlara dair gebelerde yapılmış farmakodinamik ve farmakokinetik çalışmalar yoktur (2). Antiaggregan ve antikoagülan ilaçların dışında bazı bitkisel ilaçların da kanama ve pıhtılaşma sistemini etkilediği bilinmektedir. Ancak 2010 Amerikan Rejyonal Anestezi ve Ağrı Derneği (American Society of Regional Anesthesia and Pain Medicine: ASRA) kılavuzunda, cerrahi girişim öncesinde bitkisel ilaçların kesilmesine dair net bir bilgi yoktur (3). Bu ilaçların kesilmesini takiben normal hemostazın sağlanmasına dek geçen süre sarımsak için 7 gün, ginkgo için 36 saat, ginseng için ise 24 saat olarak bildirilmektedir (5). Antitrombotik ilaç kullanan gebelerde nöraksiyal blokla ilgili öneriler Tablo 1’de sunulmuştur. Kombine ilaç kullanılanlar için hem Amerikan hem de Avrupa Rejyonal Anestezi Derneği (ASRA ve ESRA) kılavuzlarında öneri bulunmamaktadır. Ancak spinal veya epidural hematom riskinin artacağı belirtilmektedir (3,4).

Tablo 1: Antitrombotik ilaç kullanımı ve nöraksiyal blok (3,4)

 

Kullanılan Ġlaç		ASRA Kılavuzu (3)		ESRA Kılavuzu (4)
Fraksiyone                           olmayan heparin (profilaksi dozu)	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	SC 2x5.000 IU veya <10.000 IU/gün nöraksiyal blok için kontrendike değil   Heparin tedavisi >4 gün ise blok ve kateter çıkartılması öncesi trombosit sayısını  kontrol et!   >10.000 IU/gün veya >2x/gün kullanımı için yeterli bilgi yok		£15.000 IU/gün için 4-6 saat
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre	IV Heparin, kateter çekildikten 2-4 saat sonra yapılabilir		£15.000 IU/gün için 1 saat
Fraksiyone                           olmayan heparin (tedavi dozu)	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	İV	Ponksiyon   için   öneri   yok; kateter çekilmesi için 2-4 saat	4-6 saat
		SC		8-12 saat
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre	İV	1 saat	1 saat
		SC		1 saat
Düşük  molekül  ağırlıklı heparin (profilaksi dozu)	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	10-12 saat		12 saat
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre	Günde 2 doz alanlarda: İlk doz postoperatif 24 saat sonra başlanmalıdır. Spinal hematom riski arttığından tedavi öncesi kateterler çekilmelidir. Kateter çekildikten sonra >2 saat geçmelidir.		4 saat

 

		Günde tek doz alanlarda: İlk doz postoperatif 6-8 saat sonra yapılmalıdır. İkinci doz bunu izleyen 24 saatten daha kısa sürede yapılamaz. Kateter son dozdan en az 10-12 saat sonra çekilebilir. Ek doz kateter çekildikten en az 2 saat sonra yapılabilir.
Düşük  molekül  ağırlıklı heparin (tedavi dozu)	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	24 saat	24 saat
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre	Bloktan 24 saat, kateter çekilmesinden sonra 2 saat	4 saat
Varfarin	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	Ponksiyon için öneri yoktur, kateter çekilmesi için INR £1.5 hedeflenmektedir.	INR £ 1.4
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre	Kateter çekilmesini takiben başlanabilir.	Kateter                         çekilmesini takiben başlanabilir.
Aspirin	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi öncesi geçmesi gereken süre	Engel teşkil etmez.
	Nöraksiyal blok için ponksiyon veya kateter takılması/çekilmesi sonrası geçmesi gereken süre

 

 

ASRA: American Society of Regional Anesthesia and Pain Medicine, ESRA: European Society of Regional Anaesthesia and Pain Therapy, İV: intravenöz, SC: subkutan

 

Laboratuvar

 

Amerikan Anesteziyologlar Derneği’nin (American Society of Anesthesiologists: ASA) fiziksel durum sınıflamasında 2014 yılında yapılan değişikliğe göre gebeler ASA II kabul edilmektedir (8). Tıbbi, cerrahi veya obstetrik önemli bir problemi olmayan ASA II ve gebelik süresince rutin takipleri yapılmış bir gebede ek tetkik istenmesi önerilmemektedir. Sezaryen ile doğum yapacak gebelerde kan grubunun belirlenmesi, hemorajik komplikasyon bekleniyorsa cross match yapılması önerilmektedir (9,10).

 

Trombosit sayısı, normal bir gebelikte yaklaşık %20 kadar düşer. Bu düşüş klinik olarak anlamlı değildir ve rejyonal anestezi uygulama kararını pek etkilemez. ASA Obstetrik Anestezi Grubu’nun en son 2007 yılında yayınladığı obstetrik anestezi uygulama kılavuzunda sağlıklı bir gebe için rutin trombosit sayımı önerilmemektedir. Ancak klinik olarak kanama şüphesi, gebeliğe bağlı hipertansiyon, koagülasyon bozuklukları varsa trombosit sayımı istenmektedir (10). Bugün halen trombosit sayısı açısından nöraksiyal bloğun tamamen güvenli kabul edildiği kesin tek bir eşik değeri olmasa da spinal anestezi, epidural kateter yerleştirilmesi     ve    çekilmesi     için    güvenli    trombosit      sayısının    80.000/mm3        olduğu bildirilmektedir (10,11).

 

Nöraksiyal Anestezi Kontrendikasyonları

 

Nöraksiyal anestezinin kesin, göreceli ve halen tartışmalı olan kontrendikasyonları bulunmaktadır (Tablo 2) (12).

 

Tablo 2. Nöraksiyal Anestezinin Kontrendikasyonları (12)

 

Kesin Kontrendikasyonları
·                    Hastanın istememesi ·                    Enjeksiyon bölgesinde enfeksiyon ·                    Ağır hipovolemi ·                    Artmış kafa içi basıncı ·                    Koagülopati veya kanama diatezi ·                    Bilinen lokal anestezik alerjisi ·                    Ağır mitral ve/veya aort stenozu (tek doz spinal anestezi için kontrendikasyondur)
Göreceli	Tartışmalı
·                    Hasta ile iletişim kurulamaması ·                    Sepsis ·                    Ciddi spinal deformite ·                    Önceden mevcut nörolojik defisit ·                    Demiyelinizan hastalıklar ·                    Stenotik kalp kapağı hastalığı ·                    Sol ventrikül çıkım darlığı (hipertrofik obstrüktif kardiyomiyopati)	·                    Yetersiz deneyim ·                    Geçirilmiş sırt cerrahisi ·                    Ciddi kan kaybı beklenen komplike cerrahi girişimler ·                    Solunumu sıkıntıya girebilecek vakalar

 

HASTANIN BİLGİLENDİRİLMESİ VE ONAM FORMU

 

Preoperatif değerlendirme ve bilgilendirme sonrası nöraksiyal anestezi uygulaması için hastalardan onam, sözlü ve yazılı olarak tanık eşliğinde alınmalıdır. Onam formunda anlaşılabilir şekilde nöraksiyal anestezi hakkında bilgi verilerek, olası komplikasyonlar açıklamalı ve yöntemle ilgili olarak bilgilendirme bulunmalıdır (Tablo 3) (13).

 

Tablo 3. Hastanın bilgilendirilmesi ve onam formunun içeriğinde bulunması gerekenler (13)

 

 

MONĠTÖRĠZASYON

 

Sezaryen öncesi nöraksiyal anestezi hazırlığında rutin monitörizasyona (EKG, puls oksimetre, noninvazif kan basıncı) ek olarak fetal kalp hızı (FKH) monitörizasyonu önerilmektedir. Nöraksiyal anestezi uygulandıktan sonra ise blok seviyesi sabitlenene dek 3 dk, sonrasında 5 dk arayla kan basıncı ölçülmesi, ayrıca hastanın blok seviyesi, hipotansiyon, bradikardi, el ve kollarda uyuşukluk, solunum sıkıntısı ve bilinç bulanıklığı açısından yakın takibi önerilmektedir. Ciddi kardiyak hastalık, refrakter hipertansiyon, pulmoner ödem veya oligüri olan hastalarda invazif hemodinamik monitörizasyon düşünülmelidir (1).

 

Gebeliğin son dönemlerinde görülebilen EKG değişikliklerinin hiperdinamik dolaşım, katekolaminler ve/veya östrojen ve progesteron oranındaki değişikliklere bağlı olduğu düşünülmektedir. Nöraksiyal anestezi ile gerçekleştirilen sezaryenlarda EKG değişikliği insidansı %25-60 olarak bildirilmektedir. Ancak bu değişikliklerin anlamlı olup olmadığı tartışmalıdır. Ayrıca idrar sondası takılır, böylece hastanın idrar çıkışını takip etmenin yanı sıra cerrahi sırasında ve sonrasında mesane distansiyonu da önlenebilir (1).

 

Monitörizasyon için bkz. http://www.tard.org.tr/assets/kilavuz/9.pdf

NÖRAKSİYAL ANESTEZİ ÖNCESİ HAZIRLIK

 

Tüm nöraksiyal anestezi uygulamalarında olası bir başarısızlık veya komplikasyon ihtimaline karşı gerekirse genel anesteziye geçilebilecek, komplikasyonlara acil olarak müdahale edilebilecek şekilde bir hazırlık yapılmalıdır.

 

Temel ekipman

· Monitör (EKG, non-invazif kan basıncı, puls oksimetre, kapnograf, oksijen ve volatil ajan analizörleri)

· Oksijen kaynağı ve ventilatör

· Aspiratör

· Laringoskop ve bleydleri

· Endotrakeal tüpler ve stileler

· Genel anestezik ilaçların hazırlığı

· Resüsitasyon ilaç ve ekipmanının her an gerekebileceği için hazır bulundurulması (özellikle atropin, efedrin, adrenalin, %20 lipid solüsyonu)

· Defibrilatör

 

Nöraksiyal anestezi için gerekli malzemeler

· Aseptik teknik için gerekli malzemeler (gazlı bez ve aseptik solüsyon vb)

· Steril örtü

· Tekniğe  uygun  malzemeler  (iğne,  enjektör  ve  kateter),  ilaçlar  (lokal  anestezik  ve adjuvanlar)

· Yapıştırıcı bant

 

NÖRAKSİYAL ANESTEZĠ UYGULAMASI

 

Nöraksiyal anestezi uygulaması için aşağıda belirtilen asepsi kurallarına dikkat edilmesi gerekir (14–16).

 

1.      Ellerin yıkanması ve steril eldiven giyilmesi: Blok uygulamasına geçilmeden önce yüzük, saat, takma tırnak ve benzeri takılar çıkarılmalıdır; oje soyulmamış veya çatlamamışsa tırnaklarda olabilir. Hastayla temas etmeden ve steril cerrahi eldiven giymeden önce eller alkol bazlı antiseptik solüsyonlar veya sabunlar ile yıkanmalıdır. El dezenfektanları Clostridium difficile ve Bacillus anthracis ile çapraz enfeksiyonu önlemede etkili değildir. Bunun için su ile yıkama ve durulama işlemi gereklidir. Ancak alkol bazlı el dezenfektanlarının kullanımı, ellerin temizliği için gerekli zamanı azaltır (yaklaşık 30 saniye). Eldivenin dış yüzüne çıplak elle temas edilmemelidir.

2.      Cerrahi maske, bone ve gömlek kullanımı: Cerrahi maske ve bone kullanımı kontaminasyonu azalttığından kullanılmalıdır. Özellikle maske hem ağzı hem de burnu kapsayacak şekilde takılmalı ve zamanla etkinliği azaldığından her girişim öncesi yenisi ile değiştirilmelidir. Özellikle boğaz ağrısı olan, kronik nazal S. aureus taşıyıcılığı olan ve tekrarlayan  tonsilliti  olan  uygulayıcılar  için  maskenin  özel  öneme  sahip  olduğu bildirilmiştir. Cerrahi gömlek giyilmesini önerenler vardır, ancak cerrahi gömleğin enfeksiyonu azalttığına dair herhangi bir veri mevcut değildir. Aynı zamanda hasta da bone giyinmiş olmalıdır.

3.      Cilt dezenfeksiyonu ve kullanılacak solüsyonlar: Enjeksiyon bölgesinin cildinin hazırlanması için povidon iyodin (%10) veya klorheksidin glukonat (%0.5-2) içeren solüsyonlar kullanılır. En az iki kez merkezden perifere doğru konsantrik halkalar halinde cilt temizliği yapılmalıdır. Özellikle alkol bazlı antiseptik solüsyonların (%60-95 etil alkol veya %50-91 izopropil alkol) cerrahi alan antisepsisini sağlamada daha etkili olduğu bildirilmiştir. Klorheksidinin povidon iyodinden daha hızlı etki başlangıcına ve daha uzun etkiye sahip olduğu bilinmektedir. Ancak adhesif araknoidit ile ilişkisi olmasından şüphelenildiği için spinal iğne, enjektör ve kateterlerin klorheksidin ile direkt temasından kaçınılmalıdır (17). Aynı zamanda enfeksiyonla ilişkili komplikasyonlar açısından tek kullanımlık ürünlerin çok kullanımlık ürünlere göre daha avantajlı olduğu bildirilmiştir. Ayrıca antiseptik solüsyonun kuruması için birkaç dakika beklenilmelidir.

4.      Steril örtü: Cilt temizliğinden sonra girişim yapılacak bölge steril ortası delikli örtü ile örtülür.

5.      Bakteri filtresi ve kateter: Kateterli yöntemlerde mutlaka bakteri filtresi kullanılmalıdır. Gözönünde olmamış kateter diskonneksiyonu söz konusu ise kateter çıkartılmalıdır. Kateterler klinik olarak gereken süreden daha fazla içerde tutulmamalıdır.

 

Hastanın Pozisyonu

 

Nöraksiyal blok oturur veya lateral dekubit (yan yatar) pozisyonda uygulanabilir (18, 19).

1. Oturur pozisyon: Anatomik işaret noktalarının daha belirgin olması ve orta hattın belirlenmesi lateral dekubit pozisyona göre daha kolaydır. Özellikle orta hattın belirlenemediği şişman hastalarda tercih edilebilir. BOS basıncı yüksek dolayısıyla akışı hızlıdır. Ortostatik hipotansiyon gelişme ihtimali göz önünde bulundurulmalıdır.

2. Lateral dekübit pozisyonu

Lateral dekübit pozisyonu en sık kullanılan pozisyondur. Genellikle sağ lateral dekubit pozisyonu tercih edilir ve enjeksiyon sonrası gebe sol tarafa çevrilir. Vertebral kolon masaya paralel olacak şekilde gerekirse baş ve omuz desteklenir. Epidural kateterin damara girme olasılığının oturur pozisyona göre daha düşük olduğu bildirilmiştir (18).

3. Oxford pozisyonu

Oxford pozisyonu, hasta sol lateral pozisyona alınarak baş aşağı hafif bir eğim verilerek sağlanır. Anestezinin üst torakal seviyelere yayılmasını önlemek için baş ve omuzlar desteklenir. Lokal anestezik enjeksiyonundan sonra yeterli anestezi seviyesi gerçekleşene kadar hasta aynı şekilde sağ lateral pozisyona çevirilir. Böylece aortakaval kompresyonun azaldığı belirtilmiştir. Ancak özellikle vücut kitle indeksi yüksek olan hastalarda pozisyonu değiştirmek zor olabilir. Ayrıca oturur ve lateral pozisyona göre avantajı hakkında bilgiler eksiktir (19).

 

Blok sonrası gebe ameliyat masasına sırtüstü yatırıldığında, aorto-kaval kompresyonun önlenmelidir. Bunun için masa en az 15° derece sola doğru çevrilebilir veya gebenin sağ kalçasının altına kama şeklinde bir destek konarak, uterusun aort ve vena kava üzerine bası yapmayacak şekilde sola doğru kayması sağlanır (10).

Ponksiyon Seviyesinin Belirlenmesi

 

Çoğu yetişkin hastada spinal kord L1 vertebranın alt hizasında sonlanır. Ancak konus medullarisin yerleşimi T12-L3 arasında dağılım gösterebilmektedir (20). Güvenli spinal anestezi için ponksiyonun L3-4, L4-5 veya L5-S1 intervertebral aralığından yapılması gereklidir. Klasik olarak ponksiyon seviyesinin belirlenmesi için kullanılan iliyak kanatları birleştiren çizgi (Tuffier hattı) L4-5 aralığı veya L4 vertebra korpusu hizasında bulunur. Ancak palpe edilen yer ile Tuffier hattı olarak tanımlanan çizgi her zaman örtüşmemektedir (21).

 

Ponksiyon Yaklaşımının Belirlenmesi

 

Gebede ultrason ile görüntüleme, ponksiyon yerinin belirlenmesi açısından avantaj sağlayabilir. Orta hattın belirlenmesi, optimal derinlik ve giriş açısının saptanması için kullanılması önerilen ultrasonun, gebede ilk ponksiyonda başarıyı arttırdığı ve denenen aralık sayısını azalttığı bildirilmiştir (22,23).

 

1.      Orta Hattan Yaklaşım: Orta hattın damardan fakir olması nedeniyle iğne veya kateterle damar ponksiyonu olasılığı düşüktür. Ligamentum flavumun geçilmesi sırasında direnç artışı belirgindir; epidural alana ulaşıldığı anda direnç kaybolur. Cilt ile epidural ve subaraknoid alan arası mesafe paramedyan yaklaşımdakine oranla kısadır.

2.      Paramedyan Yaklaşım: Özellikle medyan yaklaşımda zorlanılan ve kolay pozisyon verilemeyen obstetrik hastalarda paramedyan yaklaşım tercih edilir. Ligamentum flavumun hissedilmesi ve direnç kaybı ile epidural aralığa girilmesi, orta hattan yaklaşımdan daha az belirgindir.

3.      Taylor Yaklaşımı: Lumbosakral yaklaşım da denilen bu yaklaşım en geniş aralık olan L5 düzeyinde spinal anestezi için geliştirilmiş bir yöntemdir. Diğer yöntemlerle spinal ponksiyonun gerçekleştirilemediği durumlarda avantaj sağlar.

 

SPİNAL ANESTEZİ

 

İğneler

 

İğne ucunun dizaynı ve boyutu postspinal baş ağrısı insidansını ve şiddetini etkilemektedir. İnce iğnelerin (25-29 G) daha kalınlara oranla, atravmatik kalem uçlu iğnelerin keskin uçlu iğnelere kıyasla postspinal baş ağrısı insidansını azalttığı bilinmektedir (10,24). 25G ve daha ince iğneler kullanıldığında, kılavuz iğne kullanılması hem  spinal iğnenin yönlendirilmesini hem de cilt ponksiyonunu kolaylaştırması açısından önerilmektedir (25).

 

İntratekal Lokal Anestezik ve Opioidler

 

Spinal anestezi için lokal anestezik (LA) ajan ve adjuvan seçimini cerrahi süre, postoperatif analjezi planı ve uygulayıcının tercihi belirlemektedir. Spinal anestezide etki başlama süresini kısaltmaları, lokal anestezik dozunu düşürmeleri, anestezi kalitesi ve analjezik etki süresini arttırmaları nedeniyle sentetik lipofilik opioidler (sufentanil veya fentanil) lokal anesteziklere ek olarak kullanılabilirler. İntratekal olarak hiperbarik lokal anestezik kullanımı, izobarik ilaca kıyasla daha hızlı blok başlangıcı, tahmin edilebilir duyusal seviye ve daha kısa blok süresi sağlamaktadır (26). İntratekal bupivakaini araştıran lojistik regresyon çalışmaları hiperbarik ve izobarik bupivakainin sırasıyla 11,2 ve 13,0 mg’lık dozlarının fentanil (10 µg) ve morfin (0,2 mg) ile kombine edildiğinde %95 oranında etkili anestezi (ED95) sağladığını ortaya koymuştur (27,28).

 

Tablo 4’te bupivakain, levobupivakain ve ropivakainin klinik çalışmalarda saptanmış ED50 ve ED95 değerleri verilmiştir.

 

Tablo 4. Sık kullanılan intratekal lokal anesteziklerin ED50 ve ED95değerleri

 

		ED50	ED95
Bupivakain (Fentanil 10μg + Morfin 0.2 mg)	Hiperbarik (27)	7,6 mg	11,2 mg
	“Plain” (28)	7,25 mg	13 mg
Levobupivakain	Hiperbarik(29)	9,3 mg
	“Plain” (30)	11,1 mg
Ropivakain*	Hiperbarik(31)	10,37 mg	15,39 mg
	“Plain” (32)	16,7 mg	26, 8 mg

 

* ABD’de ropivakainin intratekal kullanımı FDA (Food and Drug Administration ) onaylı değildir. Kullanımı tercih edilen ülkelerde de hiperbarik ticari formu olmadığı için hazırlanması gerekir (0.5 mL %30 dekstroz verilecek ropivakain dozuna eklenir)

Tablo 5’te hidrofilik ve lipofilik opioidlerin intratekal dozları, etki süreleri, avantaj ve dezavantajları sunulmuştur.

 

Tablo 5. Sık kullanılan intratekal opioidler

 

Opioid	Doz	Etki süresi (saat)	Etki başlangıcı/ Pik etki	Avantaj/ Dezavantaj
Morfin	75-200 mg	12-28	30-60 dk/ 60-90 dk	Uzun etki süreli/ Yan etki profili, gecikmiş solunum depresyonu
Meperidin	10 mg	4-5	10-15 dk/ 15-20 dk	Hızlı etki başlangıcı/ Minimal postoperatif analjezi, bulantı, kusma
Sufentanil	2,5-5 mg	2-4	5 dk/ 10 dk	Hızlı etki başlangıcı / Minimal postoperatif analjezi, kısa etki süresi, kaşıntı
Fentanil	10-25 mg	2-3	5 dk/ 10 dk	Hızlı etki başlangıcı / Minimal postoperatif analjezi, kısa etki süresi, kaşıntı

 

 

Diğer Adjuvanlar

 

İntratekal klonidin (30–60 μg), postoperatif analjeziye katkıda bulunmaktadır. Ancak hipotansiyon ve sedasyon gibi yan etkileri dikkate alınmalıdır (33). İntratekal neostigmin (100 μg) dozda analjezik etkisi nedeniyle adjuvan olarak kullanılmakla beraber bulantı ve kusmaya yol açmaktadır (33).

 

Spinal Anesteziye Bağlı Ġstenmeyen Olay ve Komplikasyonlar 

 

1.      Hipotansiyon

 

Spinal  anestezinin  en  yaygın  görülen  komplikasyonudur.  Hiçbir  önlem  alınmazsa %80-90 oranında rastlanır. Şiddetli ve kalıcı olduğunda maternal bulantı-kusma, bilinç kaybı, kardiyak arrest ve kollapsın yanında, uteroplasental perfüzyon bozukluğu, fetal hipoksi-asidoz ve neonatal nörolojik hasara yol açabilir (1).

 

Hipotansiyon; sistolik kan basıncında bazal ölçümün %20-30’undan fazla azalma veya Sistolik kan basıncının < 100 mmHg olması olarak tanımlanabilir.

 

Hipotansiyonun asıl nedeni sempatik bloğa bağlı periferik vasküler rezistansın azalmasıdır. Son çalışmalar spinal anesteziyle kardiyak debinin azalmadığını, aksine hafifçe arttığı veya değişmediğini, ayrıca venöz dönüşün değişmediğini göstermiştir. Aortokaval kompresyon nöraksiyal anesteziye bağlı hipotansiyonu ağırlaştırabilir (34,35).

 

Hipotansiyonun önlenmesi ve tedavisi

 

· İntravenöz sıvı infüzyonu (Hidrasyon): Geçmişte uzun yıllar kullanılan venöz dönüşü artırmaya yönelik stratejiler ve spinal anestezi öncesi agresif  volüm yüklemenin (“preloading”, pre-load, pre-hidrasyon) sempatektomiye bağlı hipotansiyonun tedavisinde yeterince etkin olmadığı gösterilmiştir (36). Bunun yerine sempatektomi ile eş zamanlı sıvı verilmesinin (“coloading”, ko-load, ko-hidrasyon) hipotansiyonu önlemede daha başarılı olduğu bildirilmiştir (37). Ancak “coloading” sırasında, spinal anestezi yapılıp gebe sırtüstü yatırılır yatırılmaz supin hipotansif sendromunu önlemek için sola uterin deviyasyon yapılarak aortakaval dekompresyon sağlanmalıdır (34).

· Vazopresörler: Uteroplasental perfüzyonun korunmasında hipotansiyonun agresif tedavisi zorunludur, bu nedenle vazopresörlerin spinal anestezideki gerekliliği onaylanmıştır (1).

· Yardımcı ajanlar: Spinal anesteziden 5 dk önce verilen İV 4 mg ondansetronun hipotansiyon insidansı, vazopresör gereksinimi ve bulantıyı azalttığı  gösterilmiştir (36).

 

Yakın geçmişte yapılan randomize kontrollü çalışmalar ve sistematik derlemelerde kristalloid pre-load’unun hipotansiyonu önlenmede etkisiz olduğu belirtilmiştir (38,39). Blok öncesi uygulandığında kristalloidlerin (Ringer laktat: RL) sadece %28’i, kolloidlerin (hidroksi etil nişasta: HES) ise %100’ü 30 dk intravasküler alanda kalmaktadır (1). Kolloidlerle pre- load veya ko-load yapılmasının hipotansiyonu önlenmede benzer, ancak kristalloidlerden daha etkin olduğu gösterilmiştir. Kolloidlerin pahalı olması, kaşıntı, hemostaz değişikliği, renal yetersizlik ve anafilaksi gibi dezavantajları vardır. Ancak anafilaksi dışındaki yan etkileri 1 L altındaki volümlerde önemsiz kabul edilebilir. Klinik yararı ve dezavantajlarına göre kullanım kararı olgu bazında bireyselleştirilmelidir (1,40–43).

 

Hipotansiyonun önlenmesi ve vazopressör gereksiniminin  azaltılması  açısından kolloid pre-load, kolloid ko-load ve kristalloid ko-load’un eşit etkinlikte olduğu belirtilmektedir (34,37,40).

 

Hipotansiyonun önlenmesi için hidrasyon önerileri

 

(Tercihen 16 -18 G İV kanül ile hidrasyon yapılır)

 

1. Pre-load: 0.5-1 L kolloid, monitörizasyon ve spinal blok hazırlığı sırasında verilir veya

2. Ko-load: İntratekal enjeksiyondan hemen sonra 2 L (20 ml/kg) kristalloid (RL) veya 0.5-1 L kolloid (%6 HES veya %4 Jelatin vb) hızlıca verilir.

Vazopresörler

 

Efedrin, obstetride nöraksiyal bloğa bağlı hipotansiyonun tedavisinde alfa ve beta agonist etkisiyle hem direkt hem de indirekt etkili bir vazopresördür. Efedrinin en önemli dezavantajı, etkisinin yavaş başlaması ve zayıf olması, titrasyonunun güçlüğü, taşifilaksi gelişmesi, maternal taşi-aritmilere ve fetal asidoza neden olmasıdır (44). Efedrin plasentayı kolaylıkla geçererek fetal taşikardi, umbilikal arterde (UA) noradrenalin konsantrasyonunda artış, pH ve baz fazlasında (Base Excess: BE) düşmeye neden olur. Beta-adrenerjik stimülasyon yoluyla fetal metabolik hız artışı, fetal O2 tüketiminde ve CO2 üretiminde artış ve laktat düzeyinde yükselme görülür (44).

 

Fenilefrin ise, daha potent (fenilefrin/efedrin: 80:1), titrasyonu kolay, hipotansiyonu ve bulantı-kusmayı etkin olarak tedavi eden, plasental transferi minimal, fetal asidoz ve değişikliğine neden olmayan saf alfa-agonist ajandır (44–46). Maternal kalp hızını ve kardiyak debiyi düşürebilmesine rağmen, maternal veya fetal olumsuz sonuçları saptanmamıştır (47).

 

Günümüzde elektif sezaryenlerde spinal anesteziye bağlı hipotansiyonun profilaksi ve tedavisinde daha etkin olması ve efedrine kıyasla daha düşük fetal asidoz insidansından dolayı fenilefrin kullanılması önerilmektedir (1,43–51).

 

ASA’nın son kılavuzunda da belirtildiği gibi, intravenöz efedrin ve fenilefrin her ikisi de nöraksiyal anesteziye bağlı hipotansiyonun tedavisinde kabul edilebilir ilaçlardır. Ancak, maternal bradikardi yoksa, fetal asid-baz dengesini iyileştirdiğinden dolayı fenilefrin tercih edilebilir (52).

 

Şu an ülkemizde sadece efedrin olduğu için tercih edilmektedir. Ancak fenilefrin mevcut ise ilk seçenek ilaç olarak seçilmesi önerilir.

 

Önerilen vazopresörler ve dozları

1. Efedrin: 5-10 mg İV titrasyon (maternal kalp hızı düşük ise tercih edilebilir, fetal asit- baz dengesi açısından dikkatli kullanılır)

2. Fenilefrin: 50-100 mg İV bolus veya 25-100 mg/dk İV infüzyon (10 mg flakon 100 mL %0.9NaCl içinde sulandırılıp, 100 mg/ml konsantrasyon hazırlanır.) Fenilefrinin 25-50 mg/dk infüzyonu, bulantı-kusmanın önlenmesi ve hipotansiyon tedavisinde bolustan daha etkindir ve reaktif hipertansiyon ve bradikardi olasılığı daha azdır (53). Spinal anestezi yapıldıktan hemen sonra fenilefrin infüzyona başlanması ve kan basıncına göre titre edilmesi önerilmektedir. Optimum fenilefrin infüzyon süresi ve sonlandırma kriterleri (50,52):

· Uterin insizyonda,

· Doğumdan 10 dk sonra (oksitosin, uterin eksteriorizasyon vb. bulantı-hipotansiyon oluşturan faktörlerden sonra)

· Maternal bradikardi ve hipertansiyon olduğunda infüzyon sonlandırılmalıdır.

 

Spinal anesteziye bağlı hipotansiyonun önlenmesi ve tedavisinde, fenilefrin infüzyonu ve ko- load olarak hidrasyonun birlikte kullanımı en etkin ve güvenli kabul edilebilir (51-53).

2. Başarısız Blok

 

Elektif sezaryenlerin %1’inde ve kategori 1-3 sezaryenlerin %3’ünde rejyonal anestezi sonrası genel anesteziye geçmeyi gerektiren başarısızlık nedenleri aşağıda belirtilmiştir (54).

· Tarlov kisti

· Septa

· Geniş lumbar subaraknoid aralık

· Geçirilmiş spinal cerrahi

· Teknik hatalar

· İlaç ve doz hatası

 

Tanı:

· Eğer  ilaç  enjeksiyonu  öncesinde,  sırasında  veya  sonrasında  beyin  omurilik  sıvısı (BOS) akımı gözlenmediyse iğnenin yanlış yerleşimini düşünülür.

· Yeterli BOS akımına rağmen tam başarısızlık varsa Tarlov kisti düşünülebilir.

 

Başarısız spinal bloğun yönetimi

 

Cerrahi   başlamadan   önce   mutlaka   bloğun   test   edilmesi   ve   başarısızlık   varsa saptanması gereklidir (54).

· Aciliyet yoksa, başka bir seviyeden spinal veya kombine spinal epidural anestezi (KSEA) yapılması (üst seviyelerde spinal kord hasarı olasılığı için dikkatli davranmalı ve yüksek/total spinal açısından doz ve ekipman konusunda hazırlıklı olunmalıdır). Bu durumda, zaman varsa KSEA en iyi opsiyondur çünkü düşük doz spinal ve epidural ek dozlarla blok desteklenebilir (55).

· Eğer spinal anestezi tekrarlanacaksa (55):

o   Soğuğa yanıt değerlendilerek

§  >T8 dermatomu ise, 1.5 mL %0.5 hiperbarik bupivakain,

§  <T8   dermatomu  ve  kısmi  blok  kanıtı  varsa  2  mL  %0.5  hiperbarik bupivakain verilebilir

§  Hiç blok yoksa, normal intratekal doz tekrar uygulanır.

· Aciliyet varsa ve hiç zaman yoksa da genel anesteziye geçilir (55).

 

Yetersiz Blok Düzeyi

 

Spinal anestezi sonrası duyusal blok düzeyi bilateral yetersizse (duyusal blok <T4 dermatomu, hiperbarik bupivakain kullanılan olgularda erken dönemde birkaç dermatom sefale yayılımı artırmak için aşağıda belirtilen kurtarıcı manevralardan uygulanabilir:

§  Ameliyat masası 10-200 Trendelenburg’a alınıp, hastanın sırtı 20-300 kaldırılır.

§  Hastanın dizlerini karnına çekerek kalçayı fleksiyona getirmesi; böylece lomber lordoz düzleştirilerek LA’nın sefale yayılımı hızlandırılabilir (56).

§  Hastaya   ıkınması;    intra-abdominal    basıncın    akut     artışı     ile    epidural     basıncın yükselmesi, LA’in sefale yayılımını artırabilir.

 

Yetersiz Analjezi

 

Cerrahi başladıktan sonra intraoperatif analjezi yetersizse, erken dönemde genel anesteziye dönmek iyi bir seçenektir. Bazen yeterli anestezi düzeyine rağmen (T4 dermatomu), diyafragmanın alt yüzü (C3-5 dermatomu) ve vagusun uyarılması ağrı ve huzursuzluğa neden olabilir. Uterin insizyon öncesi ne yapılacağına karar verilmelidir, çünkü bu safhadan sonra cerrahi durdurulup doğum geciktirilemez. Huzursuzluk daha da artabilir. Hastaya spinal bloktaki olasılıklar hakkında uygun preoperatif açıklamalar yapılmışsa, bu durumla başa çıkmak daha kolaydır (57).

a.    Doğumdan  önce ağrı ve huzursuzluk hissedilirse  aşağıda belirtilenlerin yapılması düşünülebilir (55, 57, 58):

1.      Ağrının şekli sorgulanmalı. Baskı ve çekilme gibi mi? Anksiyetenin bir parçası mı? Eğer keskin bir ağrıysa daha çok yetersiz bloğu düşündürür. Öncelikle hasta sakinleştirilerek ikna edilir.

2.      Eğer ağrı devam ederse, cerrahiyi durdurulur.

3.      O2/N2O karışımı uygulanabilir.

4.      Analjezik olarak alfentanil (250-500 mg) veya remifentanil (0.5 mg/kg İV bolus veya 0.1 mg/kg/dk infüzyon) eklenebilir.

5.      Düşük doz bolus ketamin (0.25 mg/kg İV) verilebilir.

6.      Hala memnuniyetsizlik varsa sedasyon gerekebilir hatta hava yolunu korumak için genel anesteziye geçilebilir.

 

b.    Doğumdan sonra  ağrı ve huzursuzluk hissedilirse  aşağıda belirtilenler yapılabilir (50,53).

1.      Önce a seçeneğindeki adımlar denenir.

2.      Cerrah ile ağrıyı presipite eden faktörleri konuşularak bunlardan kaçınılmasını istenir (uterin eksteriorizasyon, parakolik batın kompresleri, aşırı ekartasyon vb).

3.      Küçük İV boluslar şeklinde alfentanil veya infüzyon şeklinde remifentanil uygulanabilir ve yüz maskesiyle O2 verilir.

4.      Eğer bunların anksiyeteye bağlı olduğu düşünülüyorsa, midazolam 1 mg İV bolus halinde titre edilerek tekrarlanır.

5.      Cerrah tarafından peritona lokal anestezik infiltrasyonu uygulanması istenebilir. Postoperatif dönemde de yapılabilir ancak maksimum önerilen dozun üzerine çıkılmaz (levobupivakain-bupivakain 2 mg/kg).

6.      Halen sorun devam ederse genel anesteziye geçilir

7.      Titiz şekilde yapılanlar dökümante edilir

8.      Postoperatif vizitle hasta bizzat takip edilip, ne olduğu konusunda dürüst bir açıklama yapılır, halen endişeleri ve soruları varsa cevaplanır. Hasta aşırı stresli ve bu olaydan travma yaşadıysa, konsültan anestezist ile birlikte hastayla konuşulur. Gelecekteki gebelikler ve sezaryen anestezisi için olayın nedenleri hakkında bilgilendirilerek, anestezik plan yapılması için önceden anestezistiyle görüşmesi önerilir.

9.      İntraoperatif ve postoperatif herşey dökümante edilerek, yapılanların gerekçeleri ve özel kararların verilme nedenleri belirtilir.

3.  Yüksek Spinal Blok

 

Yüksek spinal anestezi, istenen ve beklenenden daha fazla sefale yayılan bloğu ifade etmektedir. Kullanılan ilaç barisitesi, volümü, hastaya ait anatomik nedenler, pozisyon vb. pek çok faktör bu durumu tetikleyebilir. Yüksek blokta, duyusal blok T4 dermatomunun üzerindedir. Yüksek bloğun tanısı, nedenleri ve total spinal ile ayırıcı tanısı aşağıda belirtilmiştir (59-61):

 

Tanı

· Kollarda güçsüzlük

· Solunum sıkıntısı

· Bozulmuş konuşma/sedasyon

· Yüksek blok düzeyi

· Bradikardi

· Hipotansiyon

 

Nedenleri

· Yanlış yerleşimli epidural kateter

· Başarısız epidural sonrası spinal anestezi

· Anatomik nedenler

· Pozisyon

· Yüksek dozda ilaç

 

Ayırıcı Tanı

§  Serebrovasküler olay

§  Masif tromboemboli

§  Kardiyak arrest

§  Amnion sıvı embolisi

 

Yüksek bloğun yönetim ve tedavisi aşağıda belirtilmiştir (60–62).

1.      Maskeyle O2 verilir.

2.      Havayolu açıklığı sağlanır.

3.      Yardım çağırılır.

4.      Hipotansiyon agresif olarak tedavi edilir (Kolloid, fenilefrin, efedrin, gerekirse adrenalin).

5.      Bradikardi tedavi edilir (atropin 0.5-1 mg İV).

6.      Aortokaval kompresyon önlenir, uterusu sola deviye edilir.

7.      Resüsitasyon ilaç ve gereçleri hazırlatılır.

8.      Entübasyon için hazırlıklı olunur.

9.      Hasta yakını odadaysa, dışarı çıkarılması ve eşlik edilmesi için yardım istenir.

10.  Solunum bozulmamış ve hasta bilinçliyse yakın gözlem yapılır, diyafragma güçsüz değilse entübasyon gerekmeyebilir, hasta derin soluk alıp vermeye teşvik edilir. Solunum ve bilinç bozulmuşsa hızlı-seri indüksiyon ve krikoid basıyla entübe edilir ve anestezi idame edilerek, hasta blok kalkıncaya kadar ventile edilerek amnezi sağlanır. Bilinç kaybının diğer nedenlerini ekarte edilir (hipoglisemi, epilepsi, intrakraniyal lezyon ve opioidler vb.).

 

4.      Dispne

 

Dispnenin nedenleri ve tedavisi aşağıda belirtilmiştir (1).

 

Nedenleri

· Yüksek blok

· Torasik propriyosepsiyonun kaybolması

· Kısmi abdominal ve interkostal blok

· Hipotansiyona bağlı beyin sapı hipoperfüzyonu

· Oksitosine bağlı subjektif his

 

Tedavi

· Hasta sözel olarak ikna edilerek, normal bir his olduğu söylenir.

· Bloğun servikal dermatoma yayılımı açısından konuşma becerisi, oksijen satürasyonu ve eli sıkılarak motor gücü hızlıca değerlendirilir.

· Hasta nefes almakta zorlandığını söylüyorsa, spontan solunumun yeterliliğini ve hava yolunu koruma becerisini değerlendirilerek, desatürasyon ve bozulma varsa genel anesteziye (hızlı-seri indüksiyon ve krikoid basıyla endotrakeal entübasyon) geçilir.

 

5. Anksiyete

 

Bazı hastalar sezaryen sırasında uyanık olmaktan dolayı şiddetli anksiyete hissederler.

· Öncelikle sözel olarak hasta herşeyin yolunda olduğu konusunda ikna edilerek, mümkünse doğacak bebeği ve gelecek planları vb. hakkında sohbet edilir.

· Eğer gerekliyse, midazolam İV titre edilerek uygulanır.

· Doğum öncesi yapılan midazolam ile amnezi olabileceğinden, doğum anını yaşamak isteyen hasta tarafından tecih edilmeyebilir.

· Remifentanil düşük doz infüzyon uygulanabilir.

 

6. Bulantı ve Kusma

 

İntraoperatif  bulantı  ve  kusma  (İOBK)  sezaryende  yaygın  rastlanan  nahoş  bir semptomdur. Hastayı ve cerrahi işlemin tamamlanmasını sıkıntıya sokabilir (63).

 

Nedenleri

· Hipotansiyon (medulladaki area postremanın hipoperfüzyonu)

· Vagal hiperaktivite

· Visseral ağrı

· Uterusun eksteriorizasyonu

· Opioidler (nöraksiyal opioidler sefalad yayılım göstererek kemoreseptör trigger zonu uyarabilir ve bulantı-kusmaya yol açabilir. Morfine bağlı bulantı-kusma lipofilik opioidlere göre daha sıktır)

· Uterotonikler

· Ani hareket

 

Tedavi

 

Öncelikle bulantı-kusmanın bir semptom olduğu unutulmadan, tedavi etyolojiye yönelik yapılır.

· Hipotansiyonun düzeltilmesi (vazopresörler, hidrasyon, sol uterin deviasyon vb.)

· Nöraksiyal ve İV opioidlerin optimizasyonu; opioidlere bağlı bulantı tedavisinde nalokson (40-160 mg İV) veya nalbufin (2,5-5 mg İV) kullanılabilir.

· Blok kalitesinin iyileştirilmesi (visseral ağrının önlenmesi)

· Cerrahi stimülasyonun minimalize edilmesi (uterin eksteriorizasyon yapılmaması ve nazik cerrahi)

· Uterotonik ajanların titizce uygulanması (yavaş İV infüzyon kullanımı)

 

Rutin önlemlere rağmen, bulantısı olan ve yüksek İOBK riskli hastalarda profilaktik ya da tedavi edici antiemetik yöntemler kullanılmalıdır (64,65).

 

1. 5-HT3 reseptör antagonistleri (ondansetron, granisetron, tropisetron): Opioidlere bağlı İOBK profilaksi ve tedavisinde etkindir. Ondansetron 4-8 mg, granisetron 3 mg, tropisetron 2 mg İV dozlarda doğum sonrası kullanılabilir (66).

2. Dopamin antagonistleri: Metoklopramid kordon klempi sonrası 10 mg İV uygulanabilir. Ekstrapiramidal yan etkilerinden dolayı, uyanık hastada İV yavaş enjekte edilmelidir. Kolay ulaşılabilirliği, maliyeti ve maternal süt salgısı üzerine de olumlu etkilerinden dolayı tercih edilmektedir (67,68).

3. Kortikosteroidler: Deksametazon 4-8 mg İV verilebilir.

4. Akupressor: P6 noktasının akustimülasyonu non-invazif ve non-farmakolojik bir yöntem olarak İOBK’da etkin bulunmuştur. İlaçlara bağlı yan etkilerin olmayışı ve basit bir teknik olması nedeniyle kolaylıkla uygulanabilir.

5. Propofol: İOBK’nın önlenmesi ve tedavisinde 1 mg/kg/st infüzyon veya 10-20 mg İV uygulanabilir (63).

 

7. Kaşıntı

 

İntratekal opioid kullanımına bağlı olarak spinal anestezide sık rastlanan bir durumdur. Gebeler opioide bağlı kaşıntıya normal popülasyondan daha duyarlıdır (insidans %60-100). Etyolojisi tam bilinmemekle birlikte, histamin deşarjı ile ilişkisiz olduğundan antihistaminikler   sadece   sedasyon   yaratarak   kaşıntı   tedavisine   katkı   sağlayabilirler.

 

Çalışmalar, nöraksiyal opioidlerin sefale migrasyonuyla medulladaki kaşıntı merkezinin ve trigeminal nükleustaki santral 5-HT3 reseptörlerinin etkileşimini savunmaktadır. Bu nedenle standart dozlarda 5-HT3 reseptör antagonistleri (ondansetron, granisteron vb.) nöraksiyal opioidlere bağlı kaşıntının tedavisinde ve şiddetinin azaltılmasında etkin bulunmuştur (66).

 

Opioid antagonistlerinden nalokson da (40-80 mg İV) tedavide kullanılabilir, ancak düşük dozda bile analjezinin ortadan kalkmasına neden olabilir. Mikst agonist/antagonist olan nalbufin 2.5-5 mg İV, analjeziyi antagonize etmeden kaşıntının tedavisinde tercih edilebilir (1).

 

8. Postspinal baş ağrısı

 

Postspinal baş ağrısının ince kalem uçlu iğneler kullanıldığında insidansı %0.5-2 olarak verilmektedir. Keskin uçlu iğnelerin ve 25 G’den kalın iğne kullanımı, keskin iğnelerde iğnenin dura lifleri ile dik açı oluşturacak şekilde ponksiyon yapılması risk faktörüdür (69).

 

Tanı

 

Tipik olarak baş ağrısı %90 hastada araknoid ponksiyonundan sonra ilk 72 saat içinde ortaya çıkar. Uluslar arası Baş Ağrısı Derneği’nin (International Headache Society) tanımına göre 15 dakikalık ayakta durma sonrasında belirir ve 30 dakikalık yatak istirahati sonrasında kaybolur (70). Ağrı genellikle künt karakterde olup, %75 vakada frontal yerleşimlidir. Ancak boyun  ve  omuza  yayılım  gösterebilen  oksipital  yerleşimli  ağrı  da  görülebilir.  Hastaların %50’sinde bulantı, çınlama, baş dönmesi ve fotofobi gibi eşlik eden semptomlar bulunur. Duradaki defektin büyük olduğu durumlarda vestibüler, işitsel, oküler ve 6. kranyal sinirin traksiyonuna bağlı semptomlar görülebilir. Tedavisiz kalırsa kraniyal sinir paralizisi, kronik baş ağrısı, reversibl serebral vazokonstriksiyon sendromu, subdural hematom, intraserebral kanama, serebral venöz sinüs trombozu, anevrizmal rüptür gibi kalıcı morbiditeye neden olabileceği öne sürülmektedir. Ciddi morbiditenin tanı ve tedavide geç kalınan vakalarda ortaya çıktığı dikkate alınarak, hastalara spinal anestezi uygulaması sonrası baş ağrısı riskinden bahsedilmeli ve şikayeti ortaya çıkarsa gecikmeden başvurması söylenmelidir.

 

Postpartum dönemde postspinal başağrısının ayırıcı tanısında kortikal ven trombozu, sagital sinüs tombozu, preeklampsi/eklampsi, posterior reversibl ensefalopati sendromu ve vaskülopati düşünülmelidir. Tanı klinik olarak konulmasına rağmen ayırıcı tanı gereken durumlarda manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile yapılır. Postspinal baş ağrısı olan hastalarda MRG’de pakimeninkslerde kalınlaşma, subaraknoid sisternalarda ve serebral ventriküllerde küçülme, beynin aşağı doğru yer değiştirmesi ve subdural koleksiyonlar izlenir (71).

 

Tedavi

 

Konservatif tedavi olarak immobilizasyona ek olarak intravenöz sıvı verilmesi önerilmekle beraber etkinliği üzerine kanıt bulunmamaktadır (69).

 

Medikal yöntemlerden yeterli veri olmamakla beraber, metilksantinler (kafein, teofilin) serebral vazokonstriksiyon yaparak ağrıyı azaltabilmektedir. Kafein (300-500 mg) günde bir veya iki kez verildiğinde semptomlarda daha hızlı bir geçici düzelme olmakla beraber epidural kan yaması gereksinimini azaltmadığı bildirilmektedir (72). Teofilin baş ağrısını %60 oranında geçirmekle beraber, santral sinir sistemi stimülasyonu ve kardiyovasküler yan etkiler nedeniyle kullanımı kısıtlı kalmaktadır (72,73). Yeni çalışmalar gabapentin (4 gün boyunca 8 saat ara ile 300-400 mg) ve pregabalinin (3 gün boyunca 8 saat ara ile 50 mg) tedavide etkili olduğunu bildirmektedir (74,75). Sumatriptan ve diğer triptanlar intrakraniyal vazokonstriksiyon etkileri nedeni ile kullanılmışlardır. Adrenokortikotropik hormon (ACTH) intramusküler 60 Ü veya intravenöz 1.5 Ü/kg etkin bulunmuştur (72). Hidrokortizon intravenöz 200 mg, ardından 48 saat boyunca günde üç kez 100 mg etkili bulunmuştur (76).

 

İnvazif yöntemler arasında en fazla 30 ml otolog kanın steril şartlarda epidural alana verilmesi ile yapılan kan yaması öne çıkmaktadır (77). Bu yöntemle vakaların %95’inde erken dönemde, %70’inde ise birkaç gün içinde sağaltım sağlanmaktadır. İdeal kan hacmi için yeterli çalışma olmamakla beraber, ortalama 20 ml verilmesi önerilmektedir (78). Ancak kan yamasına bağlı alt ekstremitede parestezi, epidural enfeksiyon ve sinir kökü ve kas irritasyonuna bağlı 5 güne dek devam edebilen sırt ağrısı riski artar (77). Kan enjeksiyonu kazara subaraknoid alana yapılırsa araknoidit, menenjit, kauda ekuina sendromu ve kalıcı sinir hasarı ortaya çıkabilir. İnvazif yöntemler arasında epidural alana serum fizyolojik, kolloid solüsyonlar (jelatin, hidroksietil nişasta, %40 dekstran), epidural 3 mg morfin ve fibrin glu kullanımı da bildirilmiştir (69).

 

EPİDURAL  ANESTEZİ

 

Teknik olarak deneyim, spinal anesteziye oranla daha fazla ilaç ve zaman gerektiren bu yöntem, yerleştirilen kateter sayesinde yavaş ve kontrollü olarak yükseltilen segmental bir anestezi sağlar. Buna bağlı olarak hemodinamik değişikliklerin kontrolünün daha kolay olması yüksek riskli gebelerde avantaj sağlayabilir.

 

Epidural Aralığın Belirlenmesi

 

Epidural aralığın belirlenmesinde direnç kaybı yöntemi basit, güvenilir ve başarı oranı yüksek bir yöntemdir. Genellikle salin (%0.9 NaCl) veya hava kullanılır. Salin uygulaması pistona basıncın sürekli uygulandığı direnç kaybı yöntemi için uygun bir yöntemdir. Sıkıştırılamaz olduğu için basınç uygulandığı zaman pistonda sıçramaya neden olmaz. Retrospektif çalışmalar istenmeyen dura delinmesi sonrası oluşabilecek baş ağrısı insidansını düşürdüğünü göstermiştir (79). Bu yöntemin dezavantajı ise dura delinmesi şüphesi olduğunda, iğneden sıvı akışının BOS görüntüsü yaratıp kafa karıştırabilmesidir.

Hava uygulamasında, sıkıştırılabilir olduğu için pistonda karakteristik bir sıçrama hissedilir. Berrak BOS akışı iğnenin deliğinden görülür. Bu yöntemin dezavantajları ise intermittant bası tekniğini gerektirmesi, subkutan amfizem, boyun ağrısı, hava embolisi, pnömosefalus, sinir kökleri çevresindeki hava kabarcıklarına bağlı yamalı blok görülebilmesidir. Ayrıca enjekte edilen hava nonsterildir, eğer pnömosefalus  oluşursa  ve genel anesteziyle devam edilecekse azot protoksit hava kabarcıklarının daha da büyümesine neden olur (80,81).

Yapılan son sistematik derlemede, direnç kaybı yönteminde epidural aralığı tespit etmek için hava veya salin kullanılmasıyla blok başarısının değişmediği bildirilmiştir (82). Yine bir meta-analizde (79) epidural aralığın tespitinde kullanılan direnç kaybı yönteminde ister salin isterse hava kullanılsın, epidural kateter yerleştirme güçlüğü, intravasküler kateter yerleşimi, parestezi, istenmeyen dura delinmesi ve baş ağrısı açısından fark bulunamamıştır.

 

Bu sonuç çalışmanın hetorojen olmasına bağlanmış ve sağlıklı sonuçlar için optimal sıvının saptanması gerekliliği vurgulanmıştır.

Epidural aralığın tespitinden sonrada aralığı normal salinle doldurmak kateter yerleşimi sırasında kan damarlarına travmayı azaltacağı bildirmiş ancak bu da verilen ilaçların dilüsyonuna neden olabilme riskini artırabilir (83).

 

Kateterin Tespiti

 

Obez hastalarda epidural kateterin doğru olarak yerleştirilmesini takiben, epidural kateterin yerinden çıkma riski vardır. Epidural kateterin yer değiştirmesinde en önemli faktörün, cildin subkutan doku üzerinde kayması olduğu ileri sürülmüştür (84). Konu ile ilgili çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Bazı hastalarda epidural kateterin ciltte 3 cm yer değiştirdiği saptanmış ve bunu önlemek için epidural kateterin rutin olarak 7 cm ilerletilmesi gerektiği savunulmuştur (85). Eğer epidural kateter fazla ilerletilirse, kateterin ucu yer değiştirebilir. Epidural kateter yerleştirildikten sonra, gebenin dikleşip oturur pozisyondan lateral yatış pozisyonuna geçirilmesi sırasında, epidural kateter cilde fikse edilmediği takdirde, obez hastalarda daha fazla olmak üzere 1-2.5 cm dışarıya doğru yer değiştirdiği gözlenmiş ve multiorifis kateterlerin epidural aralıkta en az 4 cm ilerletilmesi ve kateterin cilde hasta pozisyonu değiştikten sonra sabitlenmesi önerilmiştir (86).

 

Test Dozu

Epidural iğne veya kateterin olası intravenöz veya subaraknoid yerleşimini saptamaya yönelik olarak lokal anestezik ve vazokonstriktör uygulaması önerilmekle beraber gebelerde güvenli, spesifik ve sensitif standart bir yöntem ortaya konamamıştır. Çeşitli yöntemler uygulanabilir.

 

Aspirasyon yöntemi

Genellikle uygulanan iğne veya kateterin subaraknoid veya intravenöz yerleşimini anlamada en basit yöntemdir. Ancak negatif aspirasyona rağmen intavasküler ya da subaraknoid enjeksiyon görülebilir. O nedenle dikkatli aspirasyonu takiben uygun test dozun uygulaması kateterin intravasküler yerleşimini saptama olasılığını arttırır.

 

Subaraknoid yerleşimin saptanması

 

Subaraknoid ve intravenöz yerleşim ayrı ayrı iki aşamada test edilebileceği gibi, iki ayrı yerleşim tek aşamada da test edilebilir. Test dozundan amaç hem intravasküler hem de intravenöz yerleşimi aynı anda saptamaksa, lokal anestezik miktarı subaraknoid aralığa enjekte edildiğinde hızlı ve düşük spinal blok oluşturacak dozda olmalı, ayrıca istenmeyen intravasküler yerleşimi saptamada güvenilir olmalıdır. Bu test için lidokain uygun bir lokal anestezik olarak görünmektedir. %1.5 lidokain’in 3 ml (45 mg) enjeksiyonu sonrası 2 dakika içerisinde L3-4 veya L2-3 seviyesinde duyusal blok oluşur (87). %2 lidokain’den 3 ml (60 mg) spinal aralığa verildiğinde güvenilir bir motor blok oluşturur (87). Lidokain dozu 30 mg’a düşürüldüğünde duyarlığın azalabileceği bu nedenle daha büyük çalışmalara ihtiyaç olduğu vurgulanmıştır (88). Bupivakain ve ropivakain benzer etkinliği oluşturmada güvenilir değildir (87). Test dozundan 4 dk sonra bacakların havaya kaldırılamaması, intratekal enjeksiyonu %100 spesifik olarak gösterir (89).