Pediatrik Beyin Cerrahi Olgularındaki 10 Yıllık Anestezi Deneyimimiz: Tek Merkez Retrospektif Çalışma
Gökçen Emmez, Hasan Kutluk Pampal, Gözde İnan, Volkan Şıvgın, Aslıhan Güleç, Alp Özgün Börcek, Zerrin Özköse Şatırlar
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD
Giriş: Pediatrik nöroşirurji hastaları, hem uygulanan cerrahi girişim hem de anestezi yönetimi açısından oldukça dikkat gerektiren bir gruptur. Yetişkin ile çocuklar arasındaki anatomik, fizyolojik ve patofizyolojik farklılıklar nedeniyle pediatrik nöroanestezi vakalarında anestezistler birçok özel durumla karşı karşıya kalmaktadır (1). Bu nedenle 10 yıllık süreçteki pediatrik nöroanestezi klinik deneyimlerimizi ve yaklaşımımızı sunmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Yerel Etik Kurul onayı alındıktan sonra beyin cerrahisi ameliyathanesinde, Ocak 2011 ile Aralık 2020 tarihleri arasında opere olan 1165 pediatrik hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hasta kayıtlarına ulaşmak için; preoperatif ve intraoperatif anestezi değerlendirme çizelgeleri, nöroşirürji ameliyat raporları ve hastane bilgi yönetim sistemi verileri kullanıldı. Demografik veriler, anestezi yönetimi, sıvı ve kan yönetimi, monitörizasyon yöntemleri ile postoperatif analjezi yaklaşımları incelendi. Ek olarak tanı, anatomik lokalizasyon, pozisyon, intraoperatif nöromonitörizasyon, navigasyon ve intraoperatif MR ile ilgili veriler ve peroperatif komplikasyonlar da değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmamızda incelenen 1165 olgunun 646’sı (%55,4) kız, 519’u (%44.5) erkekti. Medyan yaş 60.0 (0-216) ay olarak saptandı. Olguların 842’sinde (%72.3) kranial, 323’ünde (%27.7) spinal cerrahi uygulanmıştı. ASA fiziksel durumu I, II, III ve IV olan hasta sayıları sırasıyla; 718 (%61,6), 360 (%30,9), 82 (%7) ve 5 (%0,4) idi. İndüksiyon ajanı olarak olguların 262’sinde (%22.5) sodyum pentotal, 433’ünde (%37.2) propofol ve 470’inde (%40.3) sevofluran kullanıldı. Nöromusküler blokör ajan olarak 660 (%56.7) olguda rokuronyum, 168 (%14.4) olguda atraküryum kullanılırken, 337 (%28.9) olguda nöromusküler blokör kullanılmadı. İntraoperatif kan transfüzyonu 120 (%10.3) olguda gerekti. Bu olguların 48'i (%40) kraniyosinostozdu. Altmış (%5.15) olguda komplikasyon saptanırken, en sık görülen komplikasyonlar sırasıyla havayolu ve kardiyovasküler sistemle ilgiliydi.
Tartışma ve Sonuç: Son yıllarda gerek tanı gerekse tedavi aşamasında geliştirilen teknolojik yöntemler sayesinde, pediatrik nöroanestezi hastalarına uygulanan cerrahi girişimler günlük pratiğimizde daha sık karşımıza çıkmaktadır. Nöroanestezistler, pediatrik olgularda kullanılabilecek yöntemler ve gelişmelere hakim olmalı, gelişebilecek problemlerin hızla çözüme ulaştırılabilmesi için gerekli bilgi birikimi ve deneyime sahip olmalıdırlar. Paylaştığımız 10 yıllık geniş serinin pediatrik anestezi pratiğinde yol gösterici olabileceğini düşünmekteyiz.
|