Ratlarda Oluşturulan Hemorajik Şok Ardından Verilen Farklı Sıvı Tedavileri Sonrası Glikokaliks Dökülme Düzeyleri Açısından Sindekan-1 Düzeyinin Karşılaştırılması.
Seda Özkan, Özgür Canbay, Aysun Ankay Yılbaş, Sehend Debbağ, Pınar Özdemir
Beytepe Murat Erdi Eker Devlet Hastanesi
Giriş: Endotelyal glikokaliks (EG) endotel yüzeyini kaplayan, normal fizyolojinin sürdürülmesini sağlayan negatif yüklü jel benzeri bir bariyer yapıdır. Mekanotransdüksiyon, hücre sinyal iletimi, geçirgenlik, sıvı değişiminin düzenlenmesi, hücre-hücre etkileşimlerinin yönetimi gibi birçok işleve hizmet eder. Hemorajik şokun tek başına glikokaliks hasarı oluşturmasının yanı sıra verilen resüsitasyon sıvılarının glikokaliks üzerine etkileri son dönemde güncel bir araştırma konusudur (1,2). Bu çalışma, sıvı tedavisi uygulanmadan takip edilen hemorajik şok grubunu ve üç farklı resüsitasyon sıvısını kendi içlerinde karşılaştırılarak, endotel hasarı üzerindeki etkilerini göstermeyi amaçlamaktadır.
Gereç ve Yöntem: Anestezi uygulanmış sıçanlar (n=20) hemorajik şoka maruz bırakılmış ve toplam kan hacminin % 40'ı (yaklaşık 25ml/kg) kadar kanatılmıştır. Kanama sonrası sıçanlar dört gruba (n=5) ayrılmıştır. İlk gruba sıvı tedavisi uygulanmamış, diğerlerine sırasıyla 15ml/kg hidroksietil nişasta, 45ml/kg Isolyte ve 15ml/kg albümin ile sıvı resüsitasyonu uygulanmıştır. Bazal değer ölçüm, 30. dakika, 60. dakika ve 120. dakika olmak üzere sindekan-1 değeri ölçülmüştür.
Bulgular: Dört farklı grubun her biri için ayrı değerlendirme yapıldığında sindekan-1 düzeylerinde devamlı bir artış söz konusudur. Bu artış miktarı da zaman aralıkları arasında istatistiksel olarak anlamlılık göstermektedir (p=0.001<0.05). Elde ettiğimiz veriler gruplar bazında karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamıştır (p=0.671 >0.05). Sonuçlar hemorajik şokun sindekan-1 seviyelerinde artışa yol açtığını ve bunun da glikokaliks dökülmesini yansıttığını göstermektedir. Tüm resüsitasyon sıvıları (Isolyte, HES, albumin) zaman içinde sindekan-1 seviyelerinde artışa neden olsa da, hiçbiri diğerlerine kıyasla endotel hasarını azaltmada önemli bir avantaj göstermemiştir.
Tartışma ve Sonuç: Hemorajik şok, glikokaliks dökülmesine ve sindekan-1 seviyelerinde artışa sebep olmaktadır. Hemorajik şokun oluşturduğu endotel hasarının, uygulanan resüsitasyon sıvıları HES, izolen ve albümin ile iyileştirildiği gösterilememiştir. Mevcut durumda, farklı sıvıların kullanımıyla EG korunmasına ilişkin net bir sonuç çıkarmak mümkün değildir. Çalışmamızda sıvı resüsitasyonu uygulanmayan grupta ilk 30 dakikada sindekan-1 artış miktarı belirgin olarak düşük olsa da sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı değildir. Denek sayısı artırıldığında istatistiksel olarak anlamlılık değerine yaklaşma olasılığı mevcuttur. Ancak bu ilişkiyi doğrulamak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.
|