NÖROPATİK AĞRI MODELİNDE THYMOQUİNONE’NIN TERAPÖTİK ETKİNLİĞİNİN ARAŞTIRILMASI
F.ÇELİK
1, C.GÖÇMEZ
1, H.KARAMAN
1, K.KAMAŞAK
1, İ.KAPLAN
1, E.AKIL
1, A.TÜFEK
1, A.GÜZEL
1, E.UZAR
1
DİCLE ÜNİVERSİTESİ 1
Deneysel SCI sonrası gelişen nöropatik ağrı
modelinde Thymoquinone’nın terapötik etkinliğini ve kullanılacak optimal
dozunu, araştırmayı amaçladık
50,
dişi, yetişkin Wistar Albino 220-260 gr
ağırlığında rat çalışmaya alındı. Denekler Grup S (sham), Grup C (kontrol),
Grup T100, Grup T200 ve Grup T400 olmak üzere 5 gruba ayrıldı. Tüm deneklere
deney başlangıcında mekanik ve heat-cold testi yapıldıktan sonra sham grubu
haricindeki tüm gruplara SCI uygulanıp iki hafta beklendi. İki hafta sonra mekanik, heat-cold testi tekrarlanıp
deneklere tek doz SF (sham ve kontrol gruplarına) veya üç farklı dozda (100,
200 ve 400 mg/kg) Thymoquinone (Grup T100, Grup T200 ve Grup T400 gruplarına) uygulandı. İlaç veya SF
uygulamalarını takiben 30, 60, 120 ve 180. dakikalarda testler (mekanik,
heat-cold) tekrarlandı. Sonra
intrakardiyak kan alınarak denekler sakrifiye edildi. Alınan kanlarda NO, TOS, TAS, PON, MDA, TNF-α ve İL-1β çalışıldı.
Mekanical ve heat-cold allodynia’yi ölçmede kullanılan
withdraval threshold ve withdraval latency değerleri thymoquinon grubunda,
ölçüm yapılan tüm zamanlarda (30, 60, 120, 180 dakikalarda) control grubundan
yüksek bulundu. Thymoquinone grupları kendi içerisinde karşılaştırıldığında ise
ölçüm yapılan hiçbir zamanda farklılık bulunmadı (Fig.1,2,3). Serum
örneklerinde ölçülen PON ve TAS thymoquinon grubunda control grubundan yüksek,
TOS, NO, MDA, IL 1β ve TNF-α ise control grubundan düşük ölçüldü. Thymoquinone
gruplarının kendi aralarındaki karşılaştırılmalarında ise farklılık bulunmadı.
Thymoquinonun
deneysel nöropatik ağrıda (SCI sonrası) fayda sağladığı ancak doz artışı ile
etkinliğinin değişmediği saptandı.
|