SEVOFLURAN VE PROPOFOL – FENTANIL ANESTEZISININ STREPTOZOTOSINLE DIYABETIK OTONOM NÖROPATI OLUŞTURULAN SIÇANLARDA ASFIKSI – RESÜSITASYON MODELINDE KARŞILAŞTIRILMASI
GN.YONGUÇ
1, MB.ÖZDEMİR
1, H.DALDAL
2, E.TOMATIR
2, HA.ERKEN
3, O.GENÇ
3
PAÜ TIP FAK. ANATOMİ AD 1
PAÜ TIP FAK. ANESTEZİYOLOJİ AD 2
PAÜ TIP FAK. FİZYOLOJİ AD 3
Diyabetik olgular hem kardiyovasküler komplikasyonlar hem de asfiksi yönünden yüksek risk taşımasına karşın, genel anestezi sırasında resüsitasyona yanıt açısından yapılmış herhangi bir çalışmaya rastlanmamıştır. Bu çalışmada streptozotosinle diyabet ve otonom nöropati oluşturulan sıçanlarda asfiksiye bağlı dolaşım arresti ve resüsitasyona yanıt bakımından sevofluran anestezisi ile propofol-fentanil anestezisinin karşılaştırılması amaçlandı.
Kurumsal Hayvan Deneyleri Etik Kurulu onayı alınarak 40 adet Sprague-Dawley cinsi sıçan rastgele 4 eşit gruba ayrıldı. Gruplar; sevofluran kontrol (Grup SK), propofol–fentanil kontrol (Grup PFK), sevofluran diyabetik (Grup SD) ve propofol–fentanil diyabetik (Grup PFD) olarak tanımlandı. Sıçanlarda diyabet oluşturmak için 60 mg/kg streptozotosin, 0,5 ml fosfat tampon çözeltisi içinde intraperitoneal verildi; 0, 3, 10. günlerde ve 6.hafta sonunda kan glukozu ölçülerek diyabet oldukları belirlendi. 6.hafta sonunda EKG kayıtları ile düzeltilmiş QT intervalleri hesaplanarak otonom nöropati geliştiği gösterildi. Daha sonra sevofluran (O2-hava karışımı içinde %2) ile inhalasyon anestezisi ya da propofol (15 mg/kg/sa) ve fentanil (25 µg/kg/sa) ile intravenöz anestezi altında asfiksi-resüsitasyon modeli uygulanarak dolaşım arresti gelişme süreleri ve resüsitasyona yanıtları kaydedildi.
Asfiksiye bağlı dolaşım arresti gelişme süresinin diyabetik gruplarda (Grup SD: 221,6±21,2 sn, Grup PFD: 199,6±21 sn) kontrol gruplarından (Grup SK: 401,1±11,5 sn, Grup PFK: 315,2±36,1 sn); intravenöz anestezi verilen gruplarda (Grup PFK, Grup PFD) da inhalasyon anestezisi verilen gruplardan (Grup SK, Grup SD) daha kısa olduğu saptandı (sırasıyla p<0,0001, p<0,05). Ayrıca intravenöz anestezi ile resüsitasyona yanıt verme süresi daha uzun (Grup PFK’de 173,3±100,8 sn ve Grup PFD’de 267,5±10,7 sn’ye karşılık Grup SK’de 62,6±59,6 sn, Grup SD’de 107,6±62,3 sn) (p<0,05) ve sağkalım oranı da daha düşük (Grup PFK’de %60 ve Grup PFD’de %20’ye karşılık Grup SK’de %100, Grup SD’de %70) (p<0,05) bulundu.
Sonuç olarak; otonom nöropati gelişmiş diyabetik olguların genel anestezisi sırasında asfiksiye bağlı kardiyak arrest gelişme riski ve resüsitasyona yanıt bakımından sevofluran ile inhalasyon anestezisi yönteminin, propofol-fentanil ile intravenöz anestezi yöntemine göre daha güvenli olduğu kanısına varıldı.
|